دل گرمی و دم سردی ما بود که گاهی/مرداد مه و گاهی دی اش نام نهادند

عزیزم؛ 

این یک هفته هزارسال گذشت، غم، غم، غم تمام نشدنی. هر روز بیدار میشوی، میگویی امروز مال خودمم، بعد اتفاقی سرصبحانه اخبار میبینی، تلخ و گس میشوی، میگویی از این چیزشعر تر نمیشود. تا 10خانه میمانی و میبینی وسوسه چک کردن و خواندن سایت ها دیوانه ات کرده، شال و کلاه میکنی و میروی کتاب خانه، در تمام مسیر اشک میریزی، به راننده تاکسی نگاه میکنی، میخندد. لبخند میزنی. "خب پس خداراشکر هنوز خندیدن را فراموش نکرده ایم".در تمام مسیر زیرلب زمزمه میکنی، مردم رد میشوند، با تعجب نگاه میکنند، با خودم فکرمیکنم یه زیرلب شعرخواندن که این حرف هارا ندارد.

در کتاب خانه دخترها با آرایش های زیبا، لباس های مدروز، احتمالا هدفون و هندزفری در گوش گروه گروه نشسته اند، میگند و میخندند، با تمام وجود از خوشی شان شاد میشوی، انگار آنجا خبری از جنگ نیست، خبری از بحث و فحش و تحلیل نیست، آنجا فقط دختران شادی هستند که ز غوغای جهان فارغ اند و گه گاهی نگاهی به کتاب ها می اندازند و بعد دست در دست دوست پسرهایشان خیابان گردی میکنند؛ با 'غوغا تابان' زمزمه میکنم:"نو مومن هستی و نمازت بوسه هایت است، تو فرق داری اعتراضت بوسه هایت است".

"کاش جای شما بودم، کاش دغدغه م خشک شدن ریمل و از مدافتادن پالتویم بود، کاش میتوانستم نسبت به عشق هایتان بدبین نباشم، کاش نمیدانستم هرکدام از روابطنان چه مسیر مشابهی را طی خواهد کرد، کاش همه ی بت ها یک باره نمی شکستند، کاش هنوز احساساتم عمیق و خالص بود، کاش درگیر بنیادی ترین سوال ها نبودم، کاش به یک ورم بود که کشور را دارند به فاک می دهند".

ساعت مطالعه م افت میکند، تصمیم میگیرم سرم را کنم زیربرف، گورسرشان، هرچه شدشد، قهوه مینوشم، دوباره قهوه مینوشم، بعد از 4ماه ترک. سعی میکنم حوصله خودم را داشته باشم، سعی میکنم اهدافم را فراموش نکنم، سعی میکنم خودم را لابلای تست ها حل کنم، وسط کتاب خانه وقتی یکهو بغضم میگیرد، در دفترچه دوپامینم مینویسم: "مثل سگ انقدر تست بزن تا بمیری". و میرم که مثل سگ تست بزنم. 

النا یک هفته پیش ما می ماند، مادر پدرش فردا پرواز دارند، نگرانیم، به تصمیمی که برای سفر به خارج کشور داشتند و منتفی شد فکر میکنم، به احتمال یتیم شدن النا دراین خراب شده فکر میکنم.

احساس میکنم مثل یک زن 50ساله خسته ام. زن 50ساله ای که کنکور دارد، فارغ از هرگونه عاطفه ای، احساساتم را کشته ام و این حاصل 4ماه تلاش مداوم است. تبریک میگویم.